نقدی بر نمایشگاه نقاشی سرمدی ؛
صفر و یك پرتره هایی بی قاعده
ال مور: تهران- «صفر و یك» عنوان نمایشگاه نقاشی كورش سرمدی از چهره هایی است كه گاهی تخت و گاهی حجیم می شوند، گاهی چشم دارند و گاهی ندارند و در واقع در این پرتره ها هیچ قاعده ای وجود ندارد كه نشان دهنده وابستگی به مدیا یا تكنیك باشد، بلكه چالش و جستجو است كه آثار را به پیش می برد.
به گزارش ال مور به نقل از ایرنا، نخستین نمایشگاه انفرادی نقاشی كورش سرمدی مملو از چهره هایی شناس و ناشناس در ابعاد كوچك است كه برخی از اینها هیچكس نیستند و برخی از این آدم ها هیچكس هستند و مفهوم خود و دیگری را به چالش می كشد، این نمایشگاه در گالری ویستا با عنوان «صفر و یك» افتتاح شد.
چهره شاخص ترین بخش صوری یك انسان به حساب می آید و می توان آن را «شمایل (icon)» انسان دانست. بخشی از بدن كه گفته می شود، نمایانگر شخصیت است و حتی چهره به مفهوم عام اش نخستین شاخصه تشخیص انسان است و ارتباطی كه نوع بشر با استفاده از صورتش با دیگری برقرار می سازد، همچون قوی ترین انواع ارتباط است و فراتر از حوزه زبان قرار گرفته و در نتیجه جهانشمول است، چهره همینطور تلویحا شمایلی است برای مفهوم «خود».
آثار كوروش سرمدی را بعد از این مقدمه می توان از زاویه همین چالش مورد بررسی قرار داد: «چالش خود». سرمدی مجموعه ای گسترده از تصاویر چهره نگاری را برای نمایش عرضه نموده است، آثاری پرتعداد و غیر گزینشی در انتخاب سوژه و پرداخت نقاشانه.
آثار سرمدی 100 چهره در ابعاد كوچك (حداقل 6*8 و حداكثر 15*20) است و با تكنیك آكریلیك روی مقوا كار شده اند. افراد درون تصویرهای او شناس هستند یعنی به ازای هر چهره، فردی درون یك عكس یا جهان واقعی وجود دارد او بی وقفه چهره هایی را كه بر او تاثیری گذاشته اند ثبت می كند و برای این كار از نقاشی استفاده می نماید تا بتواند خودِ «تاثیر» را هم ثبت كند. سرمدی در تكثر و تكرار نحوه نقاشی كردنش را هم تغییر می دهد و حتی شاید بتوان گفت تجربه می كند.
چهره هایی كه او می سازد اغلب تكثر قطعات همان «تاثیر» هستند كه كنار هم گردآمده و چهره ای را شكل داده اند كه می تواند شبیه عین به عین یك فرد یا بازتابش تاثیر چهره او بر سرمدی باشد. این مجموعه را همان گونه كه گفته شد می گردد «چالش خود» نامید. چالشی كه در مفهوم فعل پرتره (portray) هم نمایان است، به معنای تصویر كردن و توصیف كردن و البته چهره نگاری. سرمدی به واسطه نگارش چهره انسان ها در صدد توصیف و بیان است و به نظر می آید این شرح از چهره، به خودش هم باز می گردد. نگاهی كه نسبت به آن فرد و تاثیر آن فرد بر خودش دارد.
در میان همه آدم هایی كه از كنارمان می گذرند و ردی كم عمق یا ژرف بر ما به جا می گذارند هر یك به واسطه تاثیرشان ما را هم تغییر می دهند و این جستجوی دائمی سرمدی در بین صورت انسان، چه تعبیر دیگری می تواند داشته باشد از انسان هایی كه خرد و متكثر و قطعه قطعه هستند، كمتر در فضا قرار دارند و گاهی سرسری از كنارشان عبور شده و گاهی ساخته و پرداخته شده اند، گاهی رنگی و گاهی سیاه و سفید هستند. گاهی نقطه هایی مشخص بین آن ها و فضای منفی قرار گرفته و گاهی نیمه رها شده اند گویی دیگر جای كار ندارند، به عبارتی جستجو برای وی در آن نقطه آخر یافته است.
باید گفت همه این راهكارها كه از ناخودآگاه برآمده و در خودآگاه سامان یافته اند، رو به سمت جستجو، شناخت و سپس بیان دارند. سرمدی همه لحظات پیرامونش را با اثری كه بر چهره ها می گذارد ثبت می كند. او فرم دریافت خود از جهان را به صورت درمی آورد و این فرم می تواند نشان دهنده خود او باشد: متكثر، قطعه قطعه، مجرد از پیرامون و در حال تجربه و رشد و نمو.
فرم سرمدی در كلیت خود هنوز تكمیل نشده است، مانند صورت هایی كه می كشد: لكه های رنگ، خطوط و تاكیدهایی كه گاهی با ضربات پر قدرت و گاهی محافظه كارانه گذاشته شده اند، صورت هایی كه گاهی تخت و گاهی حجیم می شوند و گاهی روی بستر پهن شده و گاهی از آن بیرون زده اند. گاهی چشم دارند و گاهی ندارند. در واقع در مورد این پرتره ها هیچ قاعده ای وجود ندارد كه نشان دهنده وابستگی به مدیا یا تكنیك باشد، بلكه چالش و جستجو است كه آثار را به پیش می برد.
مجموعه كوروش سرمدی از طرفی مرا به یاد خودنگاره های گوستاو كوربه می اندازد كه نقش های مختلفی به خود می گیرد و آن را نقاشی می كند. این «چالش خود» و جستجو برای یافتن واحد بنیادی شخصیت در كوربه وجود دارد و در سرمدی هم او این تلاش را با كشیدن چهره انبوهی از «دیگران» متجلی می گرداند.
آثار او اغلب در حوزه طراحی جای می گیرند و همان گونه كه گفته شد، به سمت ایده حركت می كنند و تكنیك و اجرا ذیل آن قرار می گیرد. ازاین رو مبحث «بیان» یك بار دیگر اهمیت خویش را نمایان می سازد. همینطور طراحی به مثابه گسترش دیدن و مشاهده هم بخش دیگری است كه در كار او نقش كلیدی ایفا می كند و به انتخاب رنگ هم تسری پیدا می كند كه اغلب در گستره خاكستری های رنگی و سیاه و سفید بسته می گردد. سرمدی تمام دانسته ها و آموزش هایی را كه در راه یادگیری به دست می آورد در خدمت بیان قرار می دهد و بدون وقفه به سمت «خودش» در حركت است.
نمایشگاه آثار پرتره كوروش سرمدی تا 9 شهریور ماه در گالری ویستا به نشانی تهران، خیابان مطهری، خیابان میرعماد، كوچه دوازدهم، پلاك 11 برقرار است.
فراهنگ**9031**1055
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب