ماجرای خلق کارتون برای جنگ 12 روزه جای کاریکاتور در رویدادها خالی است

به گزارش ال مور، عباس ناصری هنرمند کاریکاتوریست که یکی از هنرمندان واکنش سریع در زمینه کاریکاتور به حساب می آید، از چالش های این هنر گفت و پیشنهادهایی برای پر کردن جای خالی کاریکاتور در رویدادها داد.

به گزارش ال مور به نقل از مهر، در روزگاری که خیلی از هنرمندان از کمبود حمایت و فضای انحصاری هنرهای تجسمی گله دارند، صدای هنرمندانی شنیده می شود که نه با گلایه، بلکه با عمل، به دنبال راهی تازه هستند؛ هنرمندانی که با وجود حضور در شهرستان، خویش را محدود به موقعیت جغرافیایی نمی دانند و با تمام توان، ایده ها و آرمان هایشان را در صحنه بین المللی دنبال می کنند. یکی از این چهره ها، عباس ناصری هنرمند کاریکاتوریست است که در ایام جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، کارتون ها و کاریکاتورهایی ضداستکباری خلق و منتشر نمود و در نمایشگاه گروهی کارتون و کاریکاتور «پوزه بند» هم آثاری داشت که در گفتگوی پیش رو از تجربیات تلخ و شیرینش، از ناملایمات، از دست اندازها و ایستادگی برای چیزی که به آن باور دارد، گفت.
ناصری در گفتگو با خبرنگار مهر در رابطه با واکنش سریعی که نسبت به اتفاقات جنگ ۱۲ روزه داشته و ایده هایی که آنها را ترسیم کرده است، توضیح داد: من در سه چهار روز اول جنگ تحمیلی ۱۲ روزه تهران بودم و شرایط موجود را از نزدیک لمس کردم. پس از برگشتن به شهر خودم (بجنورد) نسبت به اتفاقاتی که می افتاد فوراً با تولید اثر عکس العمل نشان می دادم و آنها را از راه حوزه هنری خراسان شمالی و فضای مجازی منتشر می کردم. روزهایی بود که لپ تاپم سوخته و کارها را فقط با خودنویس روی کاغذ ساندویچ ترسیم می کردم و با گوشی عکس می گرفتم، چون اسکنر و سیستم نداشتم و کمی نور و سایه را با ادیت گوشی با انگشت می کشیدم و به کار اضافه می کردم. می خواهم بگویم نداشتن امکانات را بهانه نکردم و کارها را در هر شرایطی منتشر می کردم. وی در رابطه با چالش های کار کاریکاتور در ایران اظهار داشت: کار در حوزه کارتون و کاریکاتور در ایران، گاهی شبیه یک چرخه بسته است. نمی خواهم واژه ای مثل مافیا را به کار ببرم اما واقعا وقتی هنرمندی در شهرستان با همه سختی ها تلاش می کند و کارش حتی در سطح بین المللی هم دیده می شود ولی باز هم فرصت حضور در رویدادهای ملی را ندارد، باید به شکل جدی در رابطه با عدالت فرهنگی فکر کرد.
ناصری با اشاره به اینکه او کسی نیست که منتظر حمایت بماند، اظهار داشت: من هیچگاه منتظر نبودم کسی بیاید و حمایتم کند. همیشه فکر می کردم فلانی چرا فلان کار را نکرد. حالا که خودم وارد شدم، همان کارهایی را کردم که همیشه دلم می خواست با من بشود. به هنرمند احترام گذاشتم، ارتباط انسانی و گرم ایجاد کردم، چه با هنرمندان داخلی چه خارجی. جشنواره برگزار کردم، با این که ریالی از کسی نگرفتم. همه چیز با خواستن شروع می شود؛ من خواستم و حرکت کردم. برای من حاصل تلاش هایم جابه جایی رکورد کشورهای شرکت کننده در یک جشنواره کارتون و کاریکاتور بود که در آخرین جشنواره ای که برگزار کردم، با حضور هنرمندان ۱۰۲ کشور رکورد دنیا را شکستم. وی به سفرهای جاده ای اش برای دیدار با هنرمندان و گفتگوهای فردی برای دمیدن باردیگر روح مشارکت در بدنه هنر کاریکاتور اشاره نمود و اظهار داشت: ماشین سواری تیبای خودم را برداشتم و پنجاه روز دور ایران چرخیدم. صد نفر از هنرمندان را از نزدیک دیدم، با آنها صحبت کردم و تلاش کردم میان آنها آشتی ایجاد کنم، گفتگو راه بیندازم و انگیزه ایجاد کنم. ایده های جدید از دل همین سفرها و گفتگوها درآمد. این کار، کار ساده ای نبود ولی لازم بود.
این هنرمند کاریکاتوریست بیان نمود: در این راه تلاش کردم با هزینه کردن اولیه ترین نیازهای اجرایی از جیب خودم جلو بروم. در یکی از جشنواره هایی که برگزار کردم، پول پذیرایی از میهمان ها و برنده ها را نداشتم و بنابراین اعلام کردم کتاب هایم را نصف قیمت می فروشم تا بتوانم از میهمانان پذیرایی کنم. این سبک من است و کاری که شروع می کنم، باید به سر انجام برسد، حتی اگر هیچ کس نباشد. وی در رابطه با جشنواره ها و جای خالی کاریکاتور در رویدادهای رسمی، توضیح داد: سال قبل در جشنواره تجسمی فجر نه کارتونی بود، نه کاریکاتوری. نه کیوریتوری در کار بود نه برگزیده ای. فقط اسم بود و مراسم. این شیوه نمایشگاه داری به هیچ وجه قابل دفاع نیست. من می گویم اگر نمی توانند برنامه ریزی کنند، اصلاً سه سال برگزار نکنند اما در عوض با فکر و طراحی درست برگردند. کاریکاتور باید جدی گرفته شود، نه فقط بعنوان بخشی از آرشیو هنری بلکه بعنوان رسانه ای تاثیر گذار در فرهنگ امروز. برگزاری جشنواره، چاپ بنر رنگی نیست. من دیگر حاضر نیستم با سلام و صلوات کاری کنم. حالا سه شرط دارم برای هر رویداد؛ اول این که ببینم مردم چقدر در آن نقش دارند، دوم این که هنرمند چقدر سهم می برد و سوم آیا دستمزد من هم به رسمیت شناخته می شود یا نه.
این هنرمند طراح و کارتونیست اظهار داشت: مثلا در آخرین نمایشگاه جهانی که برگزار کردیم متاسفانه پس از ۲ سال هنوز حتی برای ارسال یک کتاب به خارج از کشور پول ندارم. قول داده ام کتاب را برای هنرمندان حاضر در نمایشگاه پست کنم اما هنوز در دفتر بسته بندی مانده است. این وضعیت حقیقت من است. وقتی کسی کنارم نمی ماند، مجبورم خودم همه کارها را انجام دهم. ناصری در انتها از پروژه جهانی جدیدی هم خبر می دهد که هدف آن ترویج صلح از راه هنر است و اظهار داشت: بنیاد کارتونیست های دهکده جهانی را با حضور ۴۵ هنرمند بین المللی راه انداخته ایم. هر هفته جلسه آنلاین داریم. پروژه ای بزرگ برای سال ۲۰۲۵ درحال آماده سازی است که رونمایی شده و درحال عضوگیری و ثبت نام از هنرمندان دنیاست. شعارمان «کارتون برای کارتون و کارتون برای صلح» است.

منبع: ال مور

1404/05/01

11:41:05

0.0 / 5

تگهای خبر: برند , تولید , ثبت نام , جشن

این مطلب را می پسندید؟

(0)